2013’te annem göğüs, babam pankreas kanseri tedavisi görmekteydi. Bu seri; tedavinin acı ve zorluklarını belgelerken aynı zamanda onların ölümle yüz yüzeyken bile cesaretleri üzerine odaklanıyor.
Şefkat ve saygıyla, onların eş olarak günlük şakalaşmalarından, hasta ve hasta bakıcı olarak sürekli değişen rollerine kadar olan deneyimlerinin tüm boyutlarını yansıtmak istedim. Babam Aralık ayında vefat ettiğinde, bu projenin onların hastalığa karşı güçlü duruşlarını ve birbirlerine olan sevgilerini ölümsüzleştirmek için bir yol olduğunu gördüm.
Kanser, aileme sert ama değerli bir hediye verdi; anın farkında olmayı. Annem bu hastalıkla neredeyse 20 yıldır cebelleşiyordu ve aile olarak bu yılları asla ‘cepte’ görmedik. Babam bu hastalıkla sadece bir yıl yaşadı. Tanı konulduğundan itibaren beraber olacağımız zamanın kısa olduğunu biliyorduk. Ailemi fotoğraflayarak onların hikâyesini belgeleyebildim; onların özlerini, güzel ve kötü anları hatırlayışlarını, komik ve kötü anlarını çektim. Proje bizim ortak geçmişimize dönüştü.
Bu seri, kişinin güçlü ve dürüst bir hikâye anlatabilmesi için, konusunda samimiyet ve alçakgönüllülüğü araması gerektiğine dair inancımı kuvvetlendirdi. Çalışma konuma erişimim çok kolay olsa da, ailemi ve hayatımı fotoğraflamak benim için en zorlayıcı deneyimlerden biri oldu. Fotoğrafçı, evlat ve hastabakıcı olarak sürekli değişen rollerim arasında çırpındım durdum. Bu dengeyi tutturmayı başarmanın beni hem bir fotoğrafçı, hem de bir hikâye anlatıcı olarak geliştirdiğine inanıyorum.
Hazırlayan: Ceren ÖZCAN
Çeviri: Zeynep HAMURDAN
Kontrast Sayı 44, Kasım-Aralık 2014